آیا در عصر دیجیتال تئاتر همچنان می تواند پاسخگوی دغدغه های مردم این عصر باشد؟
در مقاله ای با عنوان آیا در عصر دیجیتال، نمایش همچنان موضوعیت خواهد داشت؟ هنرمندان برجسته تئاتر (بازیگران، کارگردانان، تهیهکنندگان و…) به جست و جوی پاسخ این سئوال پرداختند که در مقاله ای به قلم دکتر کریگ لمبرت، معاون سردبیر مجلهی هاروارد منتشر شده است. این مقاله توسط گروه تئاتر اگزیت ترجمه و در اختیار هنرآنلاین قرار گرفته است. بخش دوم این مقاله را در اینجا می خوانید: ...
شهربازی با نورپردازی صحنهای
جان لیتگو میگوید: "برادوی امروز بسیار عجیب شده است. درست مانند شهربازی تئاتری!" در این صورت، کاری موفق و بلندمدت در مرکز شهر بوده است. شوهایی که در "برادوی" به صحنه میآیند-عملاً تعداد مشخصی از تئاترها در میدان تایم و اطراف آن- از نظر مالی قویاً موفق هستند. بر اساس آمار لیگ برادوی مجموع درآمد گیشه در سال حدود یک میلیارد دلار است، به علاوه ۱ میلیارد دلار که از تئاترهایی که به عنوان بخشی از تور خود در آنجا اجرا میکنند گرفته میشود، که به گفته تام مک گارت رئیس کیبرند اینترتینمنت، "در کسب و کار رسانه چندان زیاد نیست." شرکت او یکی از تهیهکنندگان اصلی تئاتر زنده از جمله نمایشهای برادوی و نیز تورهای اجرای تئاتر است. (گیشه سینماها در آمریکا و کانادا در سال ۲۰۱۰، ۱۰/۶ میلیارد دلار بوده است.) وی میافزاید: "اما با این حال در اوج ریاضت اقتصادی اخیر، برادوی یک سال بیسابقه و رکورددار داشته است."
نزدیک به نیمی از شوهای برادوی نمایش عادی هستند، اما نمایشهای موزیکال، هم از نظر مخاطب و هم درآمد غالب هستند. تئاترهای برادوی بخش عمدهی مخاطبان خود (۶۲٪) را از میان گردشگران جذب میکند، که نزدیک به دو سوم آنها درآمدی بالای ۷۵ هزار دلار در سال دارند و ۶۶٪ آنها زن هستند. (بالاتر از ۵۵٪ درصد در سال ۱۹۸۰) این بخش همچنان سودآور است، با وجود اینکه از هر ۸ تولید جدید، تنها یکی موفق میشود. با این وجود که سرمایهگذاری مطمئنی نیست، اما یک کار پرفروش میتواند سرمایه تولید را در سال ۸۰ به ۱ بازگرداند. همچنین حمایتکنندگان از بازتولید یکی از شوهای مشهور توانستهاند حدوداً ۲۰ به ۱ از سرمایه اولیه کسب درآمد کنند، در حالیکه اثر نیز همچنان روی صحنه و در حال فروش است.
مکگارت میگوید: "برادوی کسبوکاری پرهزینه است. جریان اصلی است-برای اینکه تجربی باشد ساخته نشده است، همچنان که استودیوهای فیلمسازی وقتی به عنوان فیلمساز مستقل عمل میکنند، همان تولیدات همیشگی خود را نمیسازند." اما به گفته او تفاوت اصلی تئاتر با سینما این است که "میتوان یک فیلم را بر روی هزار پرده یا پنجهزار پرده اکران کرد، اما یک شوی برادوی محدود به ظرفیتهای تئاتر است- حتی با وجود اینکه اجراها میتوانند زمان مشخصی برای پایان نداشته باشند، اما قرار نیست صندلیهای جدید در سالنها سبز شود."
با وجود تمام ریسکها، برای کسی که سرمایه بلااستفاده دارد و تئاتر را هم دوست دارد، "فرشته" شدن میتواند بسیار هیجانانگیز باشد. میتوانید بخشی از سهام یک تئاتر موزیکال را خریداری کنید، مثلاً فقط ۲۵ هزار دلار، و به این ترتیب میتوانید یک زندگی تئاتری داشته باشید. این به این معنی است که به تمام گزینشها، کارگاهها، اجراهای آزمایشی، افتتاحیهها و مهمانیهای سرمایهگذاران تمام نمایشهای برادوی دعوت خواهید شد. به گفته مکگارت: "شما میتوانید آهنگساز را به خانه خود بیاورید تا موسیقی را بر روی پیانو خانهتان بنوازد. در مقایسه با مثلاً عضو شدن در باشگاه گلف، خیلی بیشتر میشود تفریح کرد."
ماجراجویی با تماشاچیان
دیان پائولوس مدیر هنری تئاتر رپرتوار آمریکا میگوید: "سندرمی در حرفه ما وجود دارد که تماشاچی و خصوصاً جوانترها به خاطرش مورد سرزنش واقع میشوند. آنها دیگر نمیخواهند به تئاتر بروند، چرا؟ چون تمرکز حواس ندارند. ترجیح میدهند کنترل به دست خودشان باشد، با همان دستگاههای کوچک در دستانشان. گزینههای تفریحی بسیار زیاد است. فرهنگ ما دارد به بیراهه میرود. این همیشه به نظرم تضعیفکننده بوده است، چرا که جایی برای تغییر باقی نمیگذارد. ما باید این تحلیل را برگردانیم و بگوییم: شاید تقصیر ماست. شاید تقصیر دستاندرکاران هنر است. نه فقط نویسندگان و بازیگران، بلکه تمام سیستم- شاید میبایست در بازگرداندن تماشاچی به تئاتر بهتر عمل کنیم. آیا تماشاچیان رفتهاند؟ بله. آیا عادت آمدن به تئاتر را در خود نپروراندهاند؟ بله. آیا تقصیر آنهاست؟ خیر!
پائولوس از نخستین فصلی که برای تئاتر رپرتوار آمریکا در سال ۲۰۰۹ برنامهریزی کرد، دعوت به تئاتر را به روز کرد. او بریدهای تیزر مانند از "نمایش الاغ"، الهام گرفته از "رویای نیمهشب تابستان" (بدون حتی کلمهای از شکسپیر) ساخت که در اطراف تماشاچیان با شرکت رقصندههای و آهنگهایی که توسط بازیگران خوانده میشد، به صورت زنده به اجرا درمیآمد. نمایش "الاغ"، نمایشی موفق که اجرایی بلندمدت در نیویورک داشت، برای اولین در همانجا توسط پائولوس و همسرش رندی واینر (تهیهکننده) به روی صحنه رفت و پس از آن در کمبریج، همچنان تماشاچیان را دستهدسته به تئاتر "زیرو-اَرو" تئاتر رپرتوار آمریکا میکشاند؛ جاییکه امروز نامش را به نام شخصیت اصلی نمایش، آبرون تغییر داده و تبدیل به کلوب شبانه تئاتر شده است.
پائولوس میگوید: "ما میبایست محدوده معنای تئاتر را گسترش دهیم. اگر شو به جای ساعت ۸ شب، نیمهشب شروع شود چه میشود؟ اگر مدت زمانش ۱۰ دقیقه باشد چه؟ یا یک ساعت باشد؟ اگر قبل از شروع اجرا ۴۵ دقیقه برقصید چه؟ جایی را بسازید که قوانین را درهم میشکند. آبرون امروز به گروه جدیدی از مخاطبان دست پیدا کرده است: مخاطبانی جوانتر و زیر ۳۰ سال. تماشاچیان آنهایی نیستند که به تئاتر میروند. آنها میخواهند در حضور دیگران باشند، معاشرت کنند؛ آنها به این تخلیه احتیاج دارند- که تئاتر میتواند آن را برایشان فراهم کند، چیزی مثل فستیوالهای قرن پنجم آتن، یا ماشپیتِ تئاتر شکسپیر گلوب. (ت.م: ماشپیت قسمتی از محل اجرای کنسرت راک است که جلوی سن قرار دارد و مردم در آن با موسیقی راک میرقصند) تئاتر باید جایی باشد که احساس کنید: من باید آن را تجربه کنم. نه اینکه فقط آن را بخوانید یا ببینید. مردم تشنهی تجربه هستند- آنها جان میدهند برای تجربه کردن.
تئاتر آینده تئاتری خواهد بود که فعالانه مخاطبان خود را درگیر میسازد و احتمالاً نه تنها دیوار چهارم را، که سه دیوار دیگر را نیز خواهد شکست. به عنوان مثال، به تازگى در تئاترى از نیویورك به نام "شهر ما"، تماشاچیان عملاً خود را جزئى از بازیگران یافتند. در بوستون، پروژه بازیگران شكسپیر -كه توسط بنجامین اِوِت (فارغالتحصیل موسسهی تئاتر رپرتوار آمریکا) در سال ٨٦ پایه گذارى شد- شكسپیر را در مكانهایى غیر معمول مانند فروشگاهها و كلیساها اجرا كرد و عملاً شكسپیر را به كوچه و خیابان برد. بیل راچ نیز در گذشته تئاتر کورنر اِستون را که تئاتر جامعهمحور را گسترش میداد به همراه دیگران پایهگذاری کرد و برداشتهایی از نمایشهای کلاسیک را در شهرهای کوچک و محلات تولید میکرد.
جک مگان، مدیر اداره هنر در هاروارد میگوید: "خلاصه مطلب، کار در محیطهای کوچکتر میتواند جذابتر باشد، چرا که دیگر مجبور نیستید میلیونها دلار بودجهی سرمایهگذاری شده را از طریق گیشه بازگردانید و میتوانید با ۴۰ یا ۵۰ هزار دلار تمام هزینههای کار را پوشش دهید. هر چه میزان سرمایه بیشتر باشد، تهیه کننده نیز مجبور است بیشتر به تعداد تماشاچی فکر کند و در نتیجه بیشتر نظر خود را به افراد خلاق تحمیل خواهد کرد."
تئوری آموزش تئاتری
رابرت بروستاین میگوید: "اگر کودکان در معرض هنر و موسیقی قرار نگیرند، نه هنرمند بار خواهند آمد نه تماشاچی." از آنجاییکه سیستم آموزشی، موتور اولیه پرورش نویسندگان، بازیگران، کارگردانان و دیگر دستاندرکاران موفق تئاتر است، بروستاین گله میکند که:"دورههای آموزشی هنر و فرهنگ در مدارس ابتدایی در دسترس نیست، چرا که بودجهها کاهش پیدا میکند و اولین قدم مدارس پس از کاهش بودجه، اخراج معلم موسیقی است."
تئاتر شکسپیر و شرکا در لنوکس با بردن تئاتر به مدارس محلی، عمیقاً با جامعه اطرافش پیوند خورده است. برنامه آنها که تقریباً شامل تمامی دبیرستانهای بخش برکشایر و همچنین بسیاری از مدارس ابتدایی و راهنمایی میشود، در طول سال بیش از ۴۰هزار دانشآموز و معلم را تحت پوشش اجراها، کارگاهها و کارآموزی قرار میدهند. از زمان آغاز فعالیتش در سال ۱۹۷۸، در کنار خود آنسامبل، نزدیک به یک میلیون شرکتکننده داشته است.
تینا پکر میگوید: "کار ما در مدارس به اندازه تولیدات تئاتریمان اهمیت دارد. هر زمانی که به دبیرستانی میرویم، برای شرکت در هر یک از نمایشهای شکسپیر معمولاً بین ۳۰ تا ۵۰ داوطلب داریم. آنها ابتدا نمایش را در مدرسه خودشان اجرا میکنند و سپس در فستیوال پاییزیمان چهار روز اجرای دبیرستانی بدون وقفه شکسپیر برای یکدیگر اجرا میکنند. هر کسی که داوطلب میشود و برای مصاحبه میآید، به شیوهای به کار گرفته میشود، و بیشتر بچهها سه سال تمام در برنامه شکسپیر شرکت میکنند. آنها بسیار مشتاقاند، چرا که این جایی است که میتوانند آزادانه صحبت کنند میتوانند احساساتشان را بروز دهند. ما میدانیم که این جامعه را میسازد: ما میبینیم بچههایی که این کار را انجام میدهند، چطور عمیقاً به هم وابسته میشوند."
در همین حال، در دهههای اخیر، انفجار سرگرمیها در فرهنگ عامه، هنجارهای فرهنگ جوانان را تغییر داده و موقعیت تئاتریها را ارتقا داده است. تام مکگارت میگوید: "شرایط دیگر مانند ۳۰ یا ۴۰ سال پیش نیست که تئاتری بودن یک انگ باشد. امروزه توانایی خواندن، رقصیدن و بازیگری در سطح بالا یک افتخار است و این مردم را تشویق میکند که به آن بپردازند." به دنبال بالا رفتن کیفیت برنامههای آموزش تئاتر در سطح مدارس متوسطه و دانشگاهها، تولیدات تئاتری به گفتهی مکگارت در بالاترین سطح خود در همهی دورانها قرار دارد. او معتقد است که علیرغم چالشهای اقتصادی بر سر راه تئاتر حرفهای، از نظر تعداد و تنوع تولیدات و نیز کیفیت کار بازیگران، کارگردانان و طراحان در همهی سطوح، تئاتر در عصر طلایی خود به سر میبرد.
جک مگان میگوید: "در هاروارد دانشجویان در سال بین ۴۰ تا ۶۰ نمایش به روی صحنه میبرند که هر یک بین ۴ تا ۸ شب اجرا میشود." بروستاین اشاره میکند که امکانات درونبرنامهای برای تئاتر به طور چشمگیری از زمان ورود او (به هاروارد) در سال ۱۹۷۹ افزایش یافتهاند. او به یاد میآورد: "زمانی بود که حتی یک واحد درسی تئاتر هم وجود نداشت، جز کلاس نمایشنامهنویسی ویلیام آلفرد (استاد دانشگاه و نمایشنامهنویس انگلیسی). تئاتر رپرتوار آمریکا ۱۲ دوره آموزشی مطالعات تئاتر معرفی کرد که کمیته هنرهای نمایشی آن را تصویب کرد، اما زمزمههایی به گوش میرسید. برخی از اعضا شروع کردند به درخواست مبنی بر اینکه معلمان بازیگری و کارگردانی ما میبایست مدارک تحصیلی بالا و نشریات علمی آکادمیک داشته باشند. آکادمیک شدن مرگ غریزه خلاق است. اما دانشگاهیان خلاق میدانند که نمیتوان محدودیتهای آکادمیک را بر افراد خلاق نیز اعمال کرد.
هاروارد یکی از معدود کالجهای بزرگ است که مرکز هنرهای نمایشی ندارد. پیتر سلارس در جلسه گفتگویی در تئاتر رپرتوار آمریکا با موضوع اپرای "نیکسون در چین" که برای اولین بار توسط وی کارگردانی شده و به روی صحنه رفته بود- عنوان کرد:"من به هاروارد آمدم چون هیچ دپارتمان تئاتری نداشتند؛ دانشگاههای زیادی وجود ندارند که از چنین امتیازی برخوردار باشند. تئاتر چیزی است که اصلاً داخل دپارتمان نمیگنجد. من عاشق این هستم که هنرمندان اینجا مجبور میشوند که خودشان راهشان را پیدا کنند. با این وجود، کمیته هنرهای نمایشی با ریاست مارتین پوچنر استاد تئاتر و ادبیات انگلیسی و ادبیات تطبیقی از وین، در حال ایجاد مرکز تئاتر (به پیشنهاد کارگروه هنر که در سال ۲۰۰۷ توسط پرزیدنت دروفاست به کار گرفته شد) برای تقویت -و نه تحمیل و جایگزینی- اجراهای زندهی فوق برنامه است.
این خبر خوشی برای بیل راچ است. او میگوید: "من در برخی از برنامههای بسیار منسجم تئاتر تدریس کردهام و از کار کم دانشجویان وحشتزده بودم، از اینکه چقدر فرصت بازیگری و کاگردانی و تمرین حرفه برایشان کم بود. من در هاروارد ۲۶ نمایش در هر گوشه از دانشگاه کارگردانی کردم، از زیرزمین خوابگاه، تا پلههای وایدنر."
داستانهایی که به نمایش درمیآیند
بیل راچ میگوید: "انسانهایی در یک اتاق، در حال خلق و تجربه یک داستان در کنار هم- این از بین نخواهد رفت. حتی امروز به گونهای عطش بیشتری هم برای آن وجود دارد." تینا پکر با او موافق است: "تنها از راه جمع شدن انسانها دور هم است. همان کاری که تئاتر میکند، که میتوان انسانیت را واقعاً حس کرد. حسی قوی، درونی و محسوس یک حس جمعی. آن را نمیتوان در فیسبوک احساس کرد، نمیتوان در تلویزیون آن را جست، و حقیقت را نیز در هیچ یک از اینها نمیتوان یافت."
او ادامه میدهد: "یونانیها، همه را در یک جا جمع میکردند، در دوران الیزابت هم اینچنین بود، درحالیکه بازیگران با مخاطبی حرف میزدند که گوش میکرد، نه این که نگاه کند. تغییر شکل صحنه تئاتر و به وجود آمدن قاب صحنه، تماشاچیان را از بازیگران جدا کرد و قابی یا پنجرهای را به وجود آورد که نمایش از داخل آن دیده شود. حال ما به جایی رسیدهایم که تماشاچیان و بازیگران حتی با هم در یک اتاق هم نیستند. اما پرسیدن سوال با هم- این چیزی است که اجتماع را میسازد. به عنوان یک بازیگر، وقتی که موفق هستید، آن را در بدنتان احساس میکنید، احساس میکنید که دارید به آن میرسید. تصویری درونی از نقش کسی که بازی میکنید دارید؛ که یک کل منسجم میسازد. آن را از طریق واکنش مخاطبانی که آن را درک کردهاند نیز احساس میکنید."
چنین تجربهای نمیتواند با هیچچیزی که بر صفحهی تصویر، به شکل سهبعدی یا حتی متعامل دیده میشود، جایگزین شود. تئاتر مطمئناً در آینده زنده خواهد ماند- تنها سوال این است که چه شکلی خواهد داشت؟ عطش برای داستانسرایی زنده، برای تجربه مشترک بازیگر و تماشاچی، ممکن است حتی افزایش یابد؛ اگر، و وقتی، که مردم از بستههای بینقص تدوینشده و جلاخورده و پرزرقوبرق تلویزیون و تولیدات سینمایی خسته شوند. لیتگو میگوید: "در تئاتر نوعی ظرافت شکننده وجود دارد، چرا که هر چیزی ممکن است اتفاق بیافتد. نوعی هیجان نفسگیر در تئاتر نهفته است."
سرپرست گروه تئاتر جوان خطاب به اعضای قدیم و جدید گروه خود گفت : دوستان من، متاسفانه ما حتی قطره ای از این دریای بیکران تئاتر را در نیافته ایم . تلاش کنیم ، مطالعه کنیم ، ببینیم و بسنجیم و یک حرکتی به خود بدهیم ... بنده از همین امروز اعلام میکنم تا نتوانم به درستی کلمه تئاتر را بنویسم دیگر در هیچ زمینه ای در بحث مدیریت و اجرای تئاتر دخالت نخواهم کرد. تنها موقعی بر پا می ایستم که حس کنم حق و حقوقی زیر پا له می شود یا برخی فکر کنند می توانند هر کاری که دوست دارند انجام دهند. امروز تئاتر فقط مشکلش مدیریت انجمن نیست بلکه مشکل ما بی سوادی است که در بین تئاتری ها موج می زند ...
آقایی گفت : با اینکه بارها و بارها در بین شما دوستان گوشزد کردم که سعی کنیم از تجربیات استادان استفاده کنیم . سعی کنیم مطالعات و ملزومات اساسی تئاتر را همیشه استمرار بخشیم تا ذهنی آماده برای فعالیت تئاتری داشته باشیم. نه تنها کوتاهی کردیم بلکه از انسجام و کلاس هفتگی خود نیز صرف نظر کردیم و این همه را تقصیر از خود میدانم . چون خود من هم از قافله عقب ماندم. متاسفانه بی سوادی در بین ما موج می زند و اصلا در زمینه ی فعالیت هایی که انجام می دهیم اطلاعات لازم را نداریم. مثلا در اجرای کارهای فرم اصلا اصول کار فرم را رعایت نمی کنیم . ما حتی حاضر نیستیم که بدانیم سبک مورد نظری که کار می کنیم از کجا آمده در چه دوره ای کامل شده و الان جایگاهش کجاست و فقط می گوییم که سبک اثرمان منحصر به فرد است که این خود بی سوادی ما معنی می گیرد. وقتی که ما اثری را می خواهیم کار کنیم مهم است که آن اثر را بشناسیم و خوانده باشیم و اصول آنرا به کار ببندیم.
آقایی خطاب به مسئولین و متولیان هنر در ارشاد و انجمن نمایش گفت : ریاست انجمن نمایش میبد که بارها از طرف ریاست ارشاد به بنده پیشنهاد شده است ارزانی خودتان، همین ریاست ها بود که ما را بی سواد بار آورد. سرپرستی گروه نیز به زودی به شخصی اصلح خواهم داد و من فقط دوست دارم که یک هنردوست و تشنه هنر باقی بمانم. در این وادی تنها تشنه علم و دانش خواهم بود و در بسیاری از برنامه های حواشی کناره گیری خواهم کرد . تمام هم و غم من یادگیری است و تلاش می کنم در این راستا با تمامی عزیزانی که با من همراه بودند حداقل راه و روش درست ارائه هنر را یاد بگیریم . دیگر باید به این بی سوادی ها پایان داد و امیدوارم اراده و عزمی آهنین در پیش بگیریم و مثل گذشته این حرفها در حد حرف و شعار باقی نماند که ریشه ما را همین شعارهای بی اساس سوزانید. امید که حق یارمان باشد و در آینده ای نزدیک شاهد رشد واقعی خود باشیم .
روزهای پرحاشیه با خبرهای کذب و ساختگی و بازی با افکار هنرمندان تشنه تئاتر واقعی، سرانجام عده ای مثلا هنرمند تئاتر در استان یزد است . بدنبال آخرین بحث و گفتگو و تبادل نظر سرپرست گروه تئاتر جوان در جمع برخی از شهرستانهای استان که در خبرهای قبلی به عنوان :
عنوان گردید، تا شهرستانها کمی روشن تر در مسیر تصمیم گیری های آینده تئاتر قدم بردارند. اما در این بین باعث ناراحتی برخی هنرمندان خاص و سوء استفاده خبری بازینامه گردید که آقایی در پاسخ به این حرکت که به ظاهر دوستانه و دلسوزانه بود ولی عملا در پشت آن افکاری پلید پنهان بود، با هماهنگی دوستان تئاتری خود در شهرستانها و مرکز استان پیامی دیگر را منتشر کرد ...
بازینامه جان در چه فکری که گاهی می بینیم ساز دوستی با این و آن را می زنی و هر از گاه سفره ای رنگین برای سیر یا حتی مریض کردن برخی آدمهای ساده لوح را پهن میکنی . فکر میکنی این روش شما باعث رشد تئاتر استان خواهد شد . البته اگر صداقت را در ارائه مطلب و نظرات هنرمندان شهرستانهای استان را داشتی مطمئنا ما نیز حرفی نداشتیم . اما می بینیم که نظرات خیلی ها از شهرستانهای مختلف را در بازینامه تائید نکرده اید و فقط خبرهایی که منافع بیشتری برای شما داشته است را درج نموده اید . می توانید بگویید شما که صادقانه برای رشد تئاتر استان قدم برمیدارید چرا این حرکت را میکنید ؟ چرا نظراتی که هیچ توهین یا حرف غیر اخلاقی ندارد را در سایت منتشر نکردید ؟ چرا با توجه به نظرات شنیده شده از دوستان شهرستانی که خیلی ها نظر داده بودند شنیده شد که از بین 45 نظر به بالا فقط 16 نظر را منعکس میکنید و مابقی برای شما ارزش ندارد ؟! پس اگر این طور است شما دلیل حضورت چیز دیگری است و دوست و دشمن شدنت نیز دلیل دیگری دارد . دوست داری تا برخی را سیر وساکت ببینی و برخی را از شدت سیری یا گرسنگی مریض ببینی به نظرت زشت نیست ؟!!!! یعنی دوست ندارید تئاتر به مسیر طبیعی و درست خویش برود و باید به راهی برود که شما میخواهید ؟!!!!
کوچکترین پیامی که برای شما ارسال گردید و شما ساده از کنارش گذشتید نظر خود من بود که عنوان کرده بودم : (آقای بازینامه!! جرات دارید خودتان را معرفی کنید تا در محل دفتر نداشته ی بازینامه گفتگو کنیم!!)
می توانید بگویید چرا این خبر را نزدید ؟!!! نکند همه شما را میشناسند و هیچ شک و شهبه ای در حضور شما وجود ندارد ؟!!! چرا هستی و چرا می مانی و چگونه خواهی رفت ؟!!! چه اثرات مثبت و منفی داری؟!!! و آیا اثرات منفی بیشتری نداری ؟!!! اصلا بیخیال بیا با هم بحث و تبادل نظر کنیم و همه این گفتمان را هم در بازینامه و هم در سایت خودمان منعکس کنیم و آزادانه نظر همه دوستان تئاتری را ارائه دهیم . دوستان تئاتری ما که برخی می ترسند نظری به نام خودشان بدهند که نکند فردا حرفها بشوند و کارهایشان بر باد رود و دشمنی پیدا کنند !!! تو دیگر چرا هویتت را مشخص نمیکنی تا نترسند از قماش اینوری یا آنوری ؟!!!
در هر صورت خواستم بگویم که دوست داریم ضمن معرفی خود به هنرمندان و روشن کردن هدف خود از حضورت، صادقانه به بحث و تبادل نظر بنشینی و اجازه دهی هر نظری که غیر اخلاقی نیست درج گردد تا ما بیشتر جامعه و خانواده تئاتری خود را بشناسیم . این قایم موشک بازی ها همان رویه آدمهای دورو را می نمایاند که از هر کس خوششان نمی آید به وقتش دیوی می سازند منفور و از هر کس خوششان بیاید به وقتش بتی میسازند قابل ستایش و این غیر انسانی ترین حرکت از آدمی است ... و همین بس که امید دارم انسانیت و صداقت را محور رشد و اعتلای خود کنیم و بس ...
رستمی معتقد است: تئاتر مدیومش کاملا با رسانه های دیگر متفاوت است و چیدمان آن در اختیار گروه است و گروه کار را پیش میبرد و متکلم وحده نیست...
امیرحسین رستمی بازیگر نمایش "سیستم گرون هلم" به کارگردانی علیرضا کوشک جلالی که چند روزی است اجرای عمومی آن را سالن اصلی فرهنگسرای نیاوران آغاز شده، درباره نحوه حضور خود در این نمایش گفت: زمانی از طرف گروه دعوت به کار شدم که هنوز تیم بازیگران کامل نشده بود و تنها رضا مولایی و الهام پاوهنژاد حضورشان در این کار قطعی بود و بعد از من نیز سینا رازانی وارد این جمع شد. یکی از دلایل پذیرش این نقش هم این بود که کار قبلی کوشک جلالی "خدای کشتار" را بسیار دوست داشتم و از دیدن آن لذت برده بودم. دیگری حضور خود کوشک جلالی به عنوان کارگردان کار بود. ضمن اینکه از همه مهمتر موضوع نمایش است که بسیار تاثیرگذار است چراکه این موضوع مختص به یک جا نیست و در هر جایی میتواند رخ دهد و محدود به هیچ مرز و اقلیم خاصی نیست، در واقع جهان در حال رفتن به این سمت است.
او درباره ویژگیهای نقش "انریکه" در این نمایش که آن را ایفا میکند، توضیح داد: اگر بخواهیم درباره این نمایش کنجکاوی کنیم همه چیز از بین میرود، بنابراین بهتر است درباره آن هیچ توضیحی ندهم و تنها به این اکتفا کنم که تکاندهنده بودن، مرموز بودن و راز آلودگی در اثر بسیار زیاد است. به عبارتی دیگر مانیفست این نمایش این است که "ما دنبال یک آدم خوب نیستیم که مثلا شارلاتان و عوضی باشه بلکه دنبال یک آدم عوضی و شارلاتینیم که خوب به نظر برسه "
بازیگر سریال "سه، پنج، دو" درباره کار با علیرضا کوشک جلالی نیز گفت: کار کردن با او در ابتدای امر سخت بود به این دلیل که کارگردانهای تئاتری مدل کاری من را میدانند. چرا که در تمرینات خیلی سختگیرانه کار نمیکنم، اما در اجرا اینطور نیستم و نمره قبولی میگیرم. خیلی اهل تکرار کردن نیستم، زیرا معتقد به حس در لحظه هستم. معتقدم اگر چیزی را زیاد تکرار کنم برایم میمیرد و به همین خاطر کار کردن برایمان سخت بود. آقای کوشک جلالی معتقد به تمرین و تکرار هستند. در حال کش و قوس بودیم اما با روندی که پیش رفتیم به یک زبان مشترک رسیدیم که دو سویه است و با توجه به تعاملی که وجود داشت هر دو راضی هستیم.
او ادامه داد: در تمرینات خیلی در نقش فرو نمیروم چرا که برای من به مرور آن حس از بین میرود. با تمرین موافقم، اما مدل بازی من حسی است و خیلی تکنیکی نیستم در واقع آن لحظه ممکن است حسی که به آن رسیدم را دیگر نتوانم تجربه کنم و به نوعی احساس میکنم، تکرار مداوم آن بداهه بودن و شاد بودن را از بین ببرد. وقتی جلوی مخاطب بازی میکنی شرایط کاملا جدی است و انرژیای میگیری که مضاعف میشود.
رستمی در پاسخ به این سوال که بیشتر مخاطب با چهره تلویزیونی او آشناست تا تئاتریش و این که چقدر این چهره بودن میتواند در موفقیت نمایش موثر باشد، نیز گفت: کسانیکه من را باید در تئاتر ببینند دیدهاند. ضمن اینکه تجربه حضور در تئاترهای مختلف را داشتهام، هم در جشنواره بینالمللی تئاتر فجر و هم در سالنهای تئاتر شهر و ایرانشهر. این دیگر بستگی به میزان تبلیغات کار دارد. ضمن اینکه تئاتر مدیومش کاملا با رسانههای دیگر متفاوت است و چیدمان آن در اختیار گروه است و گروه کار را پیش میبرد و متکلم وحده نیست. به همین خاطر با حضور یا عدم حضور یک نفر مخاطب ریزش نمیکند. ضمن اینکه حضور در تئاتر انرژی و حوصله و وقت زیادی میخواهد و من به خاطر کار تصویر خیلی این فرصت را ندارم.
بازیگر نمایش "کلمه سکوت کلمه" درباره برنامههای بعدیاش در تلویزیون و تئاتر اظهار کرد: چند کار پیشنهاد شده که از میان آنها یک سریال را برگزیدم و از روز 5 تیرماه نیز کار کلید میخورد.
رستمی در پایان با اشاره به حضور مجدد خود در صحنه تئاتر خاطر نشان کرد: من همیشه وقتی تئاتر بازی میکنم فکر میکنم آخرین کار من است چراکه حضور در تئاتر نیازمند انگیزه بالا و زمان خالی بسیار است تا بتوانی روی آن متمرکز شوی که من اینها را ندارم. اما اگر نمایشی وسوسهام کند قطعا دوباره حضور خواهم یافت.
در نشست کارگردانان تئاتر، جدول اجرای 8 ماهه تئاتر شهر یزد بسته شد و از اول مهرماه سال جاری حداقل به مدت 8 ماه در سالنهای تئاتر این شهر، اجرای مستمر خواهد بود...
در نشستی که بر اساس اعلام و دعوت قبلی انجمن نمایش با حضور کارگردانان 16 اثر تولید شده نمایشی در تالار هنر برگزار شد، این کارگردانان توافق کردند تا از ابتدای مهرماه 92 تا پایان اردیبهشت ماه 93 در تالارهای هنر، پلاتوی تالار هنر و تالار شرف الدین علی یزد به اجرای عمومی بپردازند.
سرپرست گروه تئاتر جوان بعد از این جلسه ابراز کرد : حرکت انجمن هنرهای نمایشی یزد برای اجرای مستمر تئاتر قابل تحسین است . اما بهتر است در اجرای این برنامه حرکت شروع و آغازین خود را با جدیت تمام شروع کند و ثابت کند که برای انجام این امر هیچ تعارفی ندارد . این حرکت انجمن باعث می شود تا رونق بیشتری در تئاتر استان شکل بگیرد و مردمی تر شود . از هر لحاظ هنرمندان باید همکاری کنند و در حرکت نخست حتما باید هنرمندان هم از خیلی چیزها بگذرند تا آینده تئاتر یزد خوب شود . مثلا دوستانی که فقط به پول گیر داده بودند باید بدانند که اگر الان فقط به پول نگاه نکنند در آینده گیشه ها می توانند در این امر یاریگر ما باشند وقتی تماشاچی جذب شود مشکل پول هم حل می شود . در هر صورت هدف انجمن مردمی کردن هنر تئاتر است و این حرکت نیازمند حمایت است و دوستان انجمن نباید فردا به هر دلیلی از این حرکت باز ایستند . باید تداوم این حرکت حتی با انصراف برخی از گروه ها ادامه یابد و برای گروه هایی که اجرا دارند و بیشتر به این امر توجه دارند توجه بیشتری بشود . امیدوارم هنرمندان این حرکت خوب را همیاری کنند و در آینده برداشت خوبی داشته باشند . به امید تئاتری بهتر برای مردم ...
کلمه ی شنیع "استاد" که این روزها دست به دست می شود؛ تا به حال شما را به فکر نبرده است؟!
دقت کرده اید که حالا هرکس برای خودش شاهنشاهی شده است و لقب صدقه می دهد؟!
و دقت کرده اید که بعضی ها چقدر از این عنوان لذت می برند؟! دوستش دارند؟! جالب این جاست که طرف فکر می کند اگر بین چند نفر نام استاد را پخش کند و به یکی آقا بگوید او را خرد کرده است!!! و جالب این جاست که طرف هم از این که اقا خطاب شده و از کورس استادی عقب افتاده ناراحت می شود!!!
راستی استاد به چه کسی گفته می شود؟!
در دهخدا این چنین تعریف شده است:
استاد. [ اُ ] (ص ) (معرب آن نیز استاد و استاذ) اوستاد. اُستا. اوستا (مخفف اوستاد) ۞ . ماهر. بامهارت . صاحب مهارت . حاذق . (دهار) (ربنجنی )
پس به معنای عام همه کسانی که چیزکی بلدند استاد هستند!! البته چیزکی که نه حاذق باید باشد، حاذق و با مهارت، و اما این مهارت داشتن را چه کسی می تواند تشخیص دهد؟!
کلاف سر در گمی است و معیارش مردم هستند ظاهراً
اما حالا این اسم در بعضی محافل خاص شده است و بعضی عام
مثلا می گویند که هر کس در دانشگاه تدریس می کند استاد است
در آموزشگاه ها هم
و ... ارسال خبر : جعفرجعفرزاده برگرفته از وبلاگ گروه تئاتر نخل .
خبر ذیل تنها در جهت آشنایی هنرمندان ما با نظرات مختلف دوستان تئاتری در شهرهای دیگر زده شده است تا کمی به خود بنگریم و با هم مشکل تئاتر شهرستان و استان را حل کنیم ! حتما مشکل بزرگتر از این حرفهاست ولی بهتر است بدانیم !!!
در بررسي وضعيت تئاتر اصفهان مطرح شد:
«ما تئاتریها مرغ عزا و عروسی هستیم»
اصفهان نصف جهان است و پايتخت فرهنگ و تمدن اسلامي، شهري كه هر گوشه از تاريخش مزين است به رشد و شكوفايي بخشي از هنر و فرهنگ،يكي از هنرها كه با شهر اصفهان پيوندي ديرينه دارد هنر تئاتر است. هنري كه ميخواهد همچنان در دل مردم بماند و با آنها روزگار سپري كند؛ اما صندلي تئاترهای شهر هنوز خالي است و ايسنا براي بررسي اين وضعيت ميزبان احسان جانمی، مسؤول آموزش انجمن هنرهای نمایشی و یکی از پرکارترین تئاتریهاي اصفهان شد...
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) منطقه اصفهان، جانمی در مورد دلایل ضعف تئاتر اصفهان گفت: موانع شامل سه دسته است، اول از همه نیاز به سیاست گذاریهای میان مدت و بلند مدت وجود دارد تا تئاتر استان هدفمند شود و گروههای تئاتری فقط به اجراهای مقطعی فکر نکنند و این مستلزم توجه اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی است که متولی اصلی تئاتر محسوب میشود.
کمبودهای مالی، سطح کیفی تئاتر را کاهش می دهد
وی دومین دلیل را احتیاجات مالی یک گروه تئاتردانست و ادامه داد: احتياجات اين گروهها را وابسته به یک سازمان میکند تا نمایش مورد نظر آنها را اجرا کند و این وابستگی اجازه خلاقیت را از گروه میگیرد و آنها را در یک چارچوب محدود میکند و یک گروه به علت احتیاجات مالی حاضر میشود به هر نحوی که شده نمایشی را به صحنه ببرد، حتی اگر از لحاظ فنی و محتوا حرفی برای گفتن نداشته باشد و سومین مورد به خود تئاتریها برمیگردد که باید متشکل از عوامل متخصص باشند و تئاتر را به صورت حرفهایی انجام دهند.
اصفهان منتقد حرفهاي تئاتر مي خواهد
جانمی وجود یک انجمن برای فعالیت منتقدان را ضروری دانست و تاکید کرد: اما با توجه به اين نياز در حال حاضر افرادی که حتی مدرکی مربوط به این رشته ندارند خود را صاحب نظر ميدانند وبه کار بچههای تئاتر ایراد میگیرند ودر واقع ما امروز منتقدی که برای این کار آموزش دیده باشد نداريم و اگر خود من به عنوان یک کارگردان دست به کار شوم و از نمایش یک گروه انتقاد کنم در اجراهای بعدی خودم دچار مشکل میشوم زیرا ظرفیت نقدپذیری هنوز بین ما ایجاد نشده است. با اين شرايط مسلم است كه یک گروه نخواهد فهمید که اشکال نمایشش در چه چیزی بوده و سلیقه مردم چه نمایشی را در چه جایی میپسندد.
تئاتر، مرغ عزا و عروسی شده است
وی با ابراز تاسف از دید مسؤولان به تئاتر گفت: باید یک بار برای همیشه تکلیف تئاتر روشن شود و اهالی تئاتر به رسمیت شناخته شوند. ما تئاتریها به معنای واقعی کلمه بدبخت هستیم و کسی به ما اهمیت نمیدهد. به جوانان تازه وارد سالنی برای تمرین داده نمیشود و کسانی هم که سابقه کافی در این عرصه دارند، از مشکل اقتصادی رنج میبرند و ما تئاتريها در واقع مرغ عزا و عروسی شدهايم. این مشکلات به دلیل حرفهای نبودن نگاه به تئاتر است که باید مثلا با مرکز قراردادن یک مکان مانند تالار فرشچیان این نگاه را عوض کرد و سطح تئاتر را رشد داد.
به غير تئاتر كاري بلد نيستم
این کارگردان با اشاره به اينكه يكسري از مشكلات تئاتر به خود فعالان اين حوزه برمي گردد، اذعان کرد: یکی از گلایههای همکاران به من این است که جا برای فعالیت آنها نگذاشتهام، در حالی که این من نیستم که اجازه کار کردن به آنها نمیدهم بلکه فضای محدود تئاتر استان است که همه ما را در تنگنا قرار میدهد و کسی مثل من که با وجود مشکلات زیاد به این مرحله رسیدهام اجازه نمیدهم، کسی مانع کار کردنم شود و باید شفاف تصریح کنم که من به غیر تئاتر کار دیگری بلد نیستم، اقرار میکنم که آخرین کار فاخر من سه سال پیش اجرا شد اما چه کنم که باید از این راه معیشتم را تامین کنم. به دلیل وجود این محدودیتها رقابت سالمی بین تئاتریها وجود ندارد.
جانمی با بيان اينكه انحلال دانشگاه سوره يك مصيبت بزرگ بود ، خاطر نشان کرد: اکثر کسانی که امروز در حوزه تئاتر تلاش میکنند فارغ التحصیلان دانشگاه سوره هستند و اگر دانشگاه منحل نمیشد، ارتباط فرهنگی اصفهان با تهران برقرار بود و تئاتر به رشدش ادامه میداد و کسانی مانند من که دارای مدرک کارشناسی ارشد هستند، به بعد آموزش هم می پرداختند و در دانشگاه تدریس میکردند و مجبور نبودند فقط از یک راه و آن هم اجرای نمایش، امرار معاش کنند.
صدا و سيما براي تئاتر تبليغ نميكند
جانمی نداشتن مخاطب را نه فقط مشکل اصفهان بلکه مشکل تهران هم دانست و تاکید کرد: اگر به طور مثال صداوسیما وارد میدان می شد و برای تئاتر تبلیغ و مردم را برای رفتن و دیدن نمایش تشویق میکرد، این مشکل رفع میشد و تماشاچان محدود به دانشجویان و فارغ التحصیلان رشته نمایش نمیشدند.
چرا استاندار دیگر به تماشای تئاتر نمیرود؟!
اگر مسؤولان مانند گذشته به تئاتر بها میدادند، وضع بهتر میشد. به طور مثال قبلا استاندار به تماشای تئاتر میآمد و اگر این کار ادامه پیدا میکرد باعث تشویق مردم میشد. همین طور حمایت گذشته صنعت از تئاتر، نیز وجود ندارد، چرا جشنواره «آتشکار» که توسط شرکت ذوب آهن اصفهان برگزار می شود، لغو شد؟!
فرشچیان مرکز تئاتر استان شود
جانمی با ابراز امیدواری نسبت به اجرایی شدن قول آقای شالویی خاطر نشان کرد: اگر مجتمع فرشچیان به عنوان یکی از مراکز تئاتر استان شناخته شود و مسؤولان در شناساندن آن قدمهای موثری بردارند، میتوان به آینده تئاتر استان امیدوار بود . زيرا با این کار رقابتی در شهر به وجود آمده و در هر كجا رقابت باشد رشد و نمو هم خواهد بود.
۱- حسن جودکی مسئول پیش فروش بلیت های ۳۱امین جشنواره ی تئاتر فجر بیست و ششم دی ماه امسال، در گفتگو با فارس گفت: «۳۰ درصد هر سالن برای نمایشها به فروش میرسد.»
بعد از ظهر همان روز، جواد رمضانی مدیر طرح پیش فروش اینترنتی بلیت های جشنواره بین المللی تئاتر فجر در گفتگو با واحد مرکزی خبر گفت: «۵۰ درصد از بلیت های جشنواره از طریق پیش فروش اینترنتی در اختیار علاقه مندان قرار میگیرد.»
۲- دو روز بعد، جودکی با اعلام این که بلیت در نظر گرفته شده برای پیش فروش چندین نمایش تمام شده است، گفت: «ظرفیت پیش فروش اینترنتی بلیت آثار نمایشی ۳۰ درصد از گنجایش سالن اجراست… بلیت هایی که به عنوان سهمیه بخش دانشجویان در نظر گرفته شده است، ۱ بهمن ماه از ساعت ۱۰تا ۱۵ توزیع خواهند شد.»
۳- یکم بهمن، روز خرید حضوری بلیت هاست. حدود هفتاد نفر یک ساعت پیش از شروع رسمی فروش بلیت نام های خود را در فهرستی نوشته اند تا به نوبت بلیت های مورد نظرشان را خریداری کنند.
ساعت ده فرم هایی به افرادی که نام خود را در فهرست نوشته اند داده می شود تا بتوانند نام نمایش های مورد نظرشان را بنویسند و به ترتیب، بلیت ها را خریداری کنند. اعلام شده است که هرکسی می تواند برای هر نمایش، سه بلیت تهیه کند که یکی با تخفیف دانشجویی و دو تای دیگر به شکل آزاد محاسبه می شود.
ساعت یازده در حالی که فقط پانزده نفر اول فهرست، برای خرید بلیت رفته اند، اعلام می شود که بلیت های پنج نمایش به پایان رسیده است.
جالب تر این که کسی که مثلا یک فرم با شماره ۷۰ دارد اگر بخواهد بلیت آزاد هم بخرد یک فرم دیگر باید بگیرد که مثلا فرم شماره ۴۰۰ به او خواهد رسید.
۴- سالن استاد سمندریان تماشاخانه ی ایرانشهر، ۲۸۸ صندلی دارد. معمولا علاوه بر صندلی ها، تعدادی بلیت هم فروخته می شود تا افرادی با نشستن بر روی زمین تئاتر را ببینند. فرض کنیم با در نظر گرفتن شرایط مختلف، فقط ۲۰۰ صندلی ظرفیت برای دیدن تئاتر در نظر گرفته شود. سی درصد این مقدار، یعنی شصت صندلی. فرض کنیم همه ی آن پانزده نفر هم مثلا قصد دیدن نمایش «ویتسک» را داشته اند که در این سالن اجرا می شده است. و هرکدام هم سه بلیت تهیه کرده اند. یعنی چهل و پنج نفر. با همه ی این فرض ها هم ۹۵ صندلی از ظرفیت این سالن تا ساعت یازده روز اول بهمن پر شده است. ۱۰۵ صندلی باقی مانده چه می شود؟
۵- در اولین شب جشنواره، گزارشگر رادیو در مورد نمایش ترن که در سالن اصلی تئاتر شهر اجرا می شود، می گوید که بخش زیادی از صندلی ها خالی است. این در حالیست که ساعت دوازده روز فروش بلیت، ظرفیت این نمایش، پر اعلام شده است.
۶- این طبیعی است که برای یک جشنواره، همه ی بلیت ها فروخته نشود و بخش زیادی از ظرفیت به مسئولین، هنرمندان، مهمان ها و… تخصیص یابد. اما وقتی شعار جشنواره ای «تئاتر برای همه» است، وقتی مسئولین جشنواره ای مدام از «استقبال مردم از تئاتر» حرف می زنند، فروش این چنینی بلیت ها چه معنایی دارد؟
از سوی دیگر چرا باید وقت مردم برای مسئولین آن قدر بی ارزش باشد که برای چنین ناهماهنگی هایی حتی عذرخواهی هم نکنند؟ چرا پیش از فروش حضوری، سخنی از ظرفیت تئاترها گفته نمی شود تا کسی بیهوده وقت خود را تلف نکند؟
بی نظمی زاید الوصف در فروش بلیت جوری است که انگار که بار اول باشد که در تئاتر شهر برای جشنواره ای بلیت ها به فروش می رسد. مثلا همین ورود دستی اصلاعات در یک تکه کاغذی که پشت در سالن چسبیده است و بعد از شاید حدود ۱۰۰ نفر دیگر اولویت افراد روی کاغذ به فراموشی سپرده می شود و به سبک گله ای بین جمعیت کاغذ توزیع می شود. کسی که روی کاغذ اولویت حدودا ۱۲۰ است برگه ای با نوبت ۴۲۰ می گیرد! آیا نمی شد مثل بانک ها یک دستگاه نوبت زن باشد که هر کس از راه می رسد نوبتی بگیرد و بنشیند تا صدایش کنند؟!
با این توصیف ها، آیا نگاه مسئولین به مردم مشتاق دیدن تئاترها را باید نگاه به «یک مشت سیاهی لشکر» بدانیم؟
پرویز پرستویی :چرا باید سپاه، نیروی انتظامی و انصار حزب الله درباره سینما تصمیم بگیرند؟ مگر من بازیگر میتوانم درباره سیاستهای سپاه، نیروی انتظامی، انصار حزب الله یا مجلس حرف بزنم و تصمیم گیری کنم؟
گفت وگوی خواندنی الهه خسروی یگانه با پرستویی :صادقانه بگویم همدیگر را دوست نداریم!
آقای میر اعلایی چرا نگذاشتی تقوایی کار کند ؟
الهه خسروی یگانه: یک سالی هست که آدمها پرویز پرستویی را به جای آنکه روی پرده سینما ببینند در مسیر کوهنوردی کلک چال و توچال میبینند. او این روزها ترجیح میدهد به جای بازیگری از سینه کوه بالا برود تا از آن بالا به تهران نگاه کند. او «حاج کاظم» وار پای آرمانهایش ایستاده است. هنرش را وسیله امرار معاش نمیکند و به هر فرصتی پاسخ مثبت نمیدهد. انگار که بخواهد این بار به جای «عباس»، سینما را نجات دهد. ولی همه ما میدانیم که او قهرمان تنهایی است. همانطور که «حاج کاظم» بود. به فکر بالا بردن آمار بازیگریش نیست و ترجیح میدهد اعتبارش را برای آدمهای بینام و نشانی خرج کند که نیازمند یاریاند. گفت و گو با پرویز پرستویی اتفاق خوبی بود. لااقل این امید را زنده کرد که هنوز چراغی روشن است:
آقای پرستویی از ساخته شدن و پخش سریال «آشپزباشی» پنج سال گذشته است و شما طی این پنج سال فقط در سه فیلم بازی داشتید. این کمکاری ناشی از چیست؟ حتما یادتان هست آخرین فیلمی که من کار کردم فیلم «بیست» بود. پس از آن 16 ماه درگیر سریال «آشپزباشی» بودم و بعد در سه فیلم بازی کردم؛ «1359»، «خرس» و «من و زیبا».
سه فیلم در پنج سال کم نیست؟ همیشه همین طور بوده؛ یعنی من هیچ سالی دو فیلم کار نکردهام. همیشه هم در نهایت از بین پیشنهادها، یکی را انتخاب کردهام که به نسبت فیلمنامههای دیگر وضعیت بهتری داشته است. چون بههرحال بضاعت نوشتاری و سناریونویسی سینمای ما در یک حد مشخصی است و نباید از آن بیشتر از بضاعتش انتظار داشت.
اما پیشنهاد که زیاد داشتید؟ من بازیگرم، خوشبختانه بازیگری هم هستم که پیشنهادهای زیادی به من میشود، اما من هر پیشنهادی را قبول نمیکنم. نه قصد فخرفروشی دارم و نه میخواهم خودم را به رخ بکشم، اما این واقعیتی است که وجود دارد.
چرا پیشنهادها را قبول نمیکنید؟ چون دغدغههایی دارم که سالهای سال است با من بوده و هست؛ یعنی از زمانی که تئاتر را به صورت آماتوری آغاز کردم. آن موقع به ما یاد دادند که باید موثر باشیم. پیش ازهر شعار بیرونی که که میخواهیم برای مخاطب بدهیم، اول باید ببینیم چه اتفاقی در خودمان میافتد، و آیا این اتفاق با مخاطب ارتباط برقرار میکند یا نه؟ الان هم من به این دغدغهها پایبندم و بر همین اساس است که میگویم کم کار نبودهام.
پس شاید در این پنج سال انتخابهای خوبی نداشتهاید و این فیلمها دیده نشدهاند که این شائبه به وجود میآید؟ متاسفانه در حال حاضر و در سینمای ما، همه یاد گرفتهاند که به هم بپرند. اختیار هم از دست ما خارج شده است. از آن طرف و خارج از دایره سینما هم، شاهدیم که همه دارند راجع به حوزه سینما نظر میدهند. ما خودمان همدیگر را قیمه قیمه میکنیم و دیگران هم در این وضعیت در مورد همه چیز این سینما نظر میدهند. راستش را بخواهید، من از زمان سریال «آشپزباشی» به بعد بود که دیدم این مسئله چقدر دامنگیر سینمای ما شده است.
از سریال آشپزباشی راضی بودید؟ یک مشکلاتی با خود سریال داشتم. در واقع به حضورم در آن سریال نمره قبولی نمیدهم. بعد از سریال «زیر تیغ» تصورم از «آشپزباشی» چیز دیگری بود که به هرحال گذشت.
بعد از این سریال دوباره به سینما برگشتید. در واقع تصمیم گرفتم در این سه فیلمی که گفتم، بازی کنم. ببینید من همیشه در مورد کار خودم در سینما و تئاتر مثالی دارم که میزنم. میگویم نعوذبالله، من روی صحنه تئاتر خدا هستم. چون هیچ واسطهای بین من و تماشاگر وجود ندارد. میتوانم به تنهایی یک اجرا را به اوج برسانم یا آن را به زمین بزنم. بازیگری هستم که نفس به نفس تماشاچی بازی میکنم. اما در سینما معتقدم که من بنده خدا هستم. چون خدای من کسی است که پشت دوربین قرار گرفته است. اینجا من خودم را به کارگردان میسپارم، اما این خودسپردگی هوشمندانه است، و حد و مرز دارد. وقتی فیلمی را شروع میکنیم، اول ماجرا همه خیلی مهربان، شیرین و همدل هستند، همراهی نشان میدهند، ولی وقتی کار شروع میشود، دیگر کارگردان میشود قادر مطلق و من فقط یک بازیگرم. به صراحت بگویم هیچ فیلمنامهای نبوده که من آن را با فکر انتخاب نکرده باشم، چه آن موقع که تماشاچی مرا نمیشناخته و چه الان. هیج وقت به خاطر پول و دستمزد نقشی را نپذیرفتهام. فقط به این نگاه میکنم که ببینم فیلم چه میخواهد به تماشاگر بگوید. اگر جواب این سئوال را گرفتم تازه میافتم به دنبال اینکه حق خودم را از کار بگیرم. برایم مهم است که پیام فیلم دلنشین باشد و بعد ببینم که چی گیر من میآید. آیا خودم را تکرار نمیکنم؟ آیا از طریق آن میتوانم خودم را پیدا کنم؟ ته کار آیا یک جمله به من اضافه میشود؟ دقت میکنم ببینم در خود پرستویی به عنوان بازیگر اتفاقی میافتد؟ من از فیلم «بیست» به بعد، سه فیلم کار کردهام. فیلم «1359» را که آقای سالور پیشنهاد کرد نشستیم و با هم دربارهاش حرف زدیم. و خدا شاهد است فقط به خاطر آن جملهای که به من گفت: «مادرم سر سجاده برای این فیلم دعا میکند.» قبول کردم در فیلم باشم. خب من که فیلمنامه نویس نیستم، اما آن فیلمنامه را 9 بار بازنویسی کردیم. به هرحال بعد از این همه سال کار من برای خودم یک پارامترهایی دارم. تجربیات ما هم درنحوه مواجهه با اثر دخیل است. شروع کردیم به گپ زدن با کارگردان چون خلاقیتهای خوبی در فیلمنامه نهفته بود، ولی آن سناریویی که ساخته شد، حاصل 9 بار بازنویسی است که اتفاقا در خیلی جاها من برای تغییر پافشاری کردم. اما قرارمان با آقای سالور این نبود که نتیجه کار این چنین بشود. این فیلم خیلی سوژه بکری داشت که به اعتقاد من و خیلی از آدمهای شناخته شده اهل سینما، اصلا یک سوژه بین المللی بود. ولی واقعیتش سوژه حرام شد. آن اتفاقی که باید میافتاد، نیفتاد. من به عنوان بازیگر تمام تلاشم را کردم تا به فیلم ادای دین کنم، ولی آن چیزی که ما دلمان میخواست، نشد.
نقدهایی که شد اذیتتان نکرد؟ در این فضا، ما سعی میکنیم نقدپذیر باشیم. الان هم میبینید که آنقدر نقدپذیر هستیم که همه دارند راجع به سینمای ایران نظر میدهند و این سینما را نقد میکنند.
و این نقدها مشکلات بسیاری را به وجود آورده است. بله، متاسفانه آن مرجعی که باید در حوزه سینما تصمیم گیرنده باشد، از بین رفته است. الان شنیدم که در جشنواره فیلم فجر، یک هیاتی از حوزه علمیه میخواهند بیایند و فیلمها را بررسی کنند. من سوالم این است که مگر قرار است ما در سینما چه کاری بکنیم؟ اصلا مگر چه کار کردهایم تا به حال؟ ما که نه میخواهیم فیلم ضد دین و نظام بسازیم و نه فیلم سیاسی. مگر در همه این سالها کار نکردهایم؟ مگر سینما نداشتهایم؟ پس چرا باید مسئولان اصلی تصمیم گیرنده نباشند؟ چرا باید سپاه، نیروی انتظامی و انصار حزب الله درباره سینما تصمیم بگیرند؟ جایگاه همه این نهادها و همه این عزیزان البته محترم است. اما مگر من بازیگر میتوانم درباره سیاستهای سپاه، نیروی انتظامی، انصار حزب الله یا مجلس حرف بزنم و تصمیم گیری کنم؟ پس چرا همه دارند راجع به سینما تصمیم میگیرند؟ 34 سال از انقلاب ما گذشته، آیا همیشه و در همه این سالها چنین ارگانهایی درمورد سینما تصمیم گرفتهاند؟ از زاویه دیگری هم که به ماجرا نگاه کنیم باز باید بپرسیم که چرا وزیر ارشاد، مدیر کل نظارت و ارزشیابی، رییس سازمان سینمایی، شورای پروانه ساخت و... پای تصمیماتی که میگیرند نمیایستند؟ با این وضعیت، اصلا چرا پروانه ساخت به فیلمنامهها میدهیم، وقتی نمیتوانیم پای آن بایستیم؟ در همین ماجرای تجمعی که در مقابل وزارت ارشاد صورت گرفت، آقای سجادپور ایستاده بود پشت شیشه و تجمع انصار حزب الله را نگاه میکرد؟ آقا مگر شما با این عزیزان هم کیش و هم سجاده نیستید؟ پس چرا ساکتید؟ اگر فکر میکنید تصمیمتان برحق بوده و به آن اعتقاد دارید، پای حق و اعتقادتان بایستید. شما آقای سجادپور یک آدم فرهنگی هستید، پس جرات داشته باشید، بروید پایین، به آن برادر انصار بگوئید، برادر عزیز، دو دو تا میشود چهارتا، سینما هم این است، تصویر و ایجاز. این هنر چنین شرایطی را دارد و باید هم داشته باشد. اما شما به جای این کارها میروی پشت شیشه میایستی و حتی شهامت و جرات این را نداری که بیایی پایین و با این آدمها نماز بخوانی. خب با این وضعیت چه ثباتی در سینما هست که من بروم فیلم بازی کنم؟
پس فقط ماجرا به نبود فیلمنامه خوب ختم نمیشود، این شرایط هم در بازی نکردن شما دخیل است؟ ببینید، از آغاز سال 91 تا همین حالا 30 فیلم به من پیشنهاد شده. بعضیها بد نبودند ولی از همان اول میدانستم که مجوز نمیگیرند و به ثمر نمیرسند یعنی در این شرایط چه کسی هست که بخواهد پای این فیلمها بایستد؟ تازه اگر این فیلمها مجوز ساخت هم بگیرند، کسی نیست که از آنها برای اکران دفاع کند. نه، من دیگر رکب نمیخورم. با موافقت اصولی هم نمیروم، فیلم بازی کنم. خیلیها به من میگویند تو بازیگری به این کارها چه کار داری؟ به تو چه؟ تو بازیات را بکن پولت را بگیر. ولی در مورد خودم که دیگر میتوانم نظر بدهم و تصمیم بگیرم. با این شرایط من کار نمیکنم. شما نمیدانید ما در چه شرایط سختی فیلم «خرس» و «من و زیبا» را بازی کردیم. بازیگری که فقط جلوی دوربین رفتن نیست. ما اگر دنبال پول بودیم خب میرفتیم سراغ یک کسبی. استعداد و توانش را هم داشتیم و داریم. ولی من دلم به این خوش است که اگر میروم چله زمستان در فیلم «من و زیبا» بازی میکنم، این فیلم دیده میشود و خستگی از تنم بیرون خواهد آمد. حالا سوال من این است که چرا یک سال باید طول بکشد تا این فیلم اکران شود؟ این فیلم مگر چه اشکالی داشت؟ هر کس از هر طرفی یک چیزی میگوید. یکی میگوید در این فیلم، مسیحتش میچربد، یکی میگوید فلان مشکل را دارد. شورای صنفی هم که یک تکه کلام پیدا کرده «به احترام اربعین فیلم را اکران میکنیم.» آقا شما دیگر دم از اربعین نزنید. بین وزارت ارشاد و حوزه هنری همیشه تعامل خوبی بود. بعد این شورای صنفی آمده وسط و همه چیز را به هم ریخت. من اصلا این شورای صنفی نمایش را نمیفهمم. حوزه هنری میگوید من صد تا سینما دارم و خودم تصمیم میگیرم که چه فیلمی در آن به نمایش دربیاید از آن طرف شورای صنفی میگوید شما حق چنین کاری را ندارید. مدام به هم توهین میکنند. بعد این وسط یک چیزهایی قربانی میشود که حقشان قربانی شدن نیست.
چی شد که بازی در فیلم «من و زیبا» را پذیرفتید؟ فیلم «من و زیبا» یک سال طول کشید تا بتواند اکران شود. بعد دیدم که آقای حسنپور در مجله «صنعت سینما» مصاحبه کرده که ما این فیلم را با دست خالی ساختیم. آقای کارگردان شما که پولت را گرفتی، ولی پرستویی هنوز پول نگرفته. من که سرمایه گذار نیستم. تازه این وسط یک عده هم به ما گفتند رانت خوار هستی.
ولی در پوستر فیلم اسم شما به عنوان سرمایه گذار آمده است. بله دیدهام. در کنار اسم آقای نوروزبیگی. او دولتی است من هم دولتیام؟ من نمیخواستم در این فیلم بازی کنم. وقتی به من آن را پیشنهاد دادند گفتم نه. این فیلم تماشاچی ندارد. دیگر بعد از این همه سال نبض بیننده در دستمان است. نه اینکه موضوع بد باشد. این از بد روزگار است که ذائقه تماشاچی را عوض کردهایم. ما بودیم که ذائقهاش را تغییر دادیم تا دیگر با این جور فیلمها ارتباط برقرار نکند. بهرحال موضوع متنفی شد. بعد از دو ماه آقای نوروزبیگی گفت یکی از دوستان قابل احترام ما عاشق امام حسین (ع) است و میخواهد کل فیلم را سرمایه گذاری کند. ما هم آمدیم وسط. گفتم بسیار خب. به احترام این آقا که عاشق امام حسین (ع) است ما هم در این فیلم شرکت میکنیم. چون بهرحال من که تهیه کننده نیستم. من خلوت بازیگری را با دنیا عوض نمیکنم. بعد شنیدیم آن آدم انصراف داده است. اصلا من نفهمیدم آن آدم چه جور عاشقی بود که رفت و پشت سرش را هم نگاه نکرد.
* به همین خاطر قبول کردید خودتان در این فیلم سرمایه گذار شوید؟ او رفت که من مجبور شدم سرمایه گذار شوم. وگرنه نه پدرم سرمایه گذار بوده نه مادرم. هر چه کارت هم داشتیم سوزاندیم. مطلقا از یک جای دولتی هم کمک نگرفتیم. اگر نهاد دولتی به ما کمک کرده بیاید اعلام کند. به من چه که هفت صبح بروم تنکابن شهردار را ببینم که لودر بگیرم؟
*مثل فیلم «1359» در بازنویسی فیلمنامه هم دخالت داشتید؟ میخواستیم برویم با کارگردان به یک تعاملی برسیم و بگوییم این اصلاحات انجام شود. ولی متاسفانه خیلیها در سینمای ما هستند که از قبل، فیلم را در ذهن خودشان ساختهاند و تمام کردهاند و شما هر کاری بکنی نظرشان عوض نمیشود. گفتیم جمع شویم دور هم و تیمی را ببندیم که بتواند این موضوع را برجسته کند ولی ما حتی مجال روخوانی هم نداشتیم. با شهاب حسینی و دریا آشوری تصمیم گرفتیم که دورخوانی داشته باشیم. بهرحال من با حاتمی کیا و تبریزی هم که کار میکردم حداقل یک ماه دورخوانی داشتیم ولی ما به هر حیلهای به هر لطایف الحیلی سعی کردیم کارگردان را راضی کنیم یک دور روخوانی بگذارد نشد که نشد.
*پس چرا این فیلمنامه را قبول کردید؟ یکی از علتهای اصلی که باعث شد من فیلمنامه «من و زیبا» را قبول کنم این بود که یک چیزی در سناریوی این فیلم وجود داشت که مرا به خودش جذب کرد. خیلیها بعدا به من گفتند مگر بیکار بودی و پیشنهاد نداشتی که رفتی این فیلم را بازی کردی؟ نه، پیشنهاد داشتم، اما برخلاف نظر دوستان این فیلم به نظر من اصلا عاشورایی نبود. من آن را اصلا عاشورایی نمیبینم. موضوع «من و زیبا» موضوع روز است. درگیری روحی و روانی که در تمام وجود آدمها هست دستمایه اصلی این فیلم شده. من احساس کردم سئوال فیلم سئوال من هم هست: چرا ما همدیگر را نمیبخشیم؟ چرا مدام با هم دشمنی میکنیم؟ چرا گذشت نمیکنیم؟ برایم این فیلم دقیقا مصداق همین وضعیت سینما بود. همین بحرانی که در آن خانه سینما و وزارت ارشاد و حوزه هنری و... همه به همدیگر پیچیدهاند. دیدم موضوعش چقدر مصداق دارد. آنجا یک آدمی یک خلافی کرده و میخواهد که بخشیده شود. ما میگوییم بسم الله الرحمن الرحیم. یعنی به نام خداوند بخشنده مهربان. خدا میبخشد بعد بنده خدا نمیبخشد. همین جوری است که ما دو سال است خون همدیگر را در شیشه کردهایم. خانه سینما شده خانه فساد و حکم اعدام زنها را میدهند و... آخر آقای سلحشور تو کی هستی که چنین حکمی میدهی؟ یعنی قوه قضاییه عقلش نمیرسد که به این چیزها رسیدگی کند؟ مگر زورگیرها را همین چند وقت پیش اعدام نکرد؟ اگر بفهمد در سینما آدم فاسد هست مگر تعارف دارد؟
یعنی به نظر شما گره اصلی این فیلم میتوانست بازگو کننده همه این مسائل باشد؟ بهرحال موضوع برایم جذاب بود. من اندازهام اینقدرها نیست. آدمی آه و دمی. نمیدانم فردا زندهام یا نه. این همه با آدمهای مهم کار کردم ولی ته تهاش یک چیزی در وجودم هست که تمامش را هنوز نتوانستهاند بیرون بکشند. این ادعا نیست. اشتباه نکنید. من با این موضوع درگیرم. سالهاست که درگیرم و دلم میخواهد یک نفر پیدا شود که بتواند از این پتانسیل به تمامی استفاده کند. آن گروهی که برای فیلم «من و زیبا» انتخاب شد خیلی گروه خوبی بود و پتانسیل بالایی داشت. الان هم بهرحال باز خوشحالم چون مضمون و محتوا حرف خودش را میرساند. قضاوت را اما میگذارم برای اهلاش. منتظرم ببینم بازخوردها چیست. شما از نقدهایی که شده باخبر هستید؟
به صورت پراکنده در اینترنت خواندم که بیشتر روی بازی شما تاکید شده بود که فیلم را به نوعی نجات داده است و مثلا گفته بودند شهاب حسینی هم در حد و اندازه همیشگیاش ظاهر نشده. خب این اصلا برای من خوشایند نیست. کاش جزو کسانی بودم که میگفتند خودم مهم هستم. من اما خودم را جزئی از یک کل میبینم. ظرفیتهای شهاب را همه ما میشناسیم و برای همه ما اثبات شده است. ولی در جریان این فیلم کسانی واقعا قربانی شدند. مثلا دریا آشوری ظرفیتش خیلی بالاتر از این حرفها است ولی بهش مجال داده نشد. اینها بچههایی هستند که تئاتر کار میکنند، فیلم میبینند، به مسائل روز آشنایی دارند، چرا باید این قضاوت درباره فیلم شود؟ شنیدن اینکه فیلم تنها به واسطه بازی من قابل تحمل است برای من افتخار نیست. ظرفیت بازی من خیلی بالاتر از این چیزی است که در فیلم میبینیم. اما فیلم قربانی شد. قربانی خودخواهیهای آدمهای تصمیم گیرنده. یک سال است که در جشنواره نمایش داده شده و تازه یادم هست که در همان جشنواره هم اجازه نمایش نمیدادند. حالا هم بعد از یک سال توپ را انداختن توی زمین ما تازه شورای صنفی اعلام کرده ما به خاطر احترام به اربعین تحریم را میشکنیم. انگار 1+5 را شکستهاند! شما اگر امام حسین (ع) میشناختید و با تمام وجودتان و دلتان او را دوست داشتید فیلم را از 40 روز پیش اکران میکردید نه اینکه ده روز مانده به جشنواره آن هم در حالی که دارند سینماها را آب و جارو میکنند تا جشنواره را شروع کنند فیلم اکران شود. فیلم قربانی شد و رفت. چه کسی میخواهد دست توی جیبش بکند و750 میلیون هزینه را بدهد؟ ولی این دوستان هنری ما در شورای صنفی بد رفتار کردند. برای من برخورنده است. شما با حوزه دعوا داری چرا سر ما منت میگذاری؟ الان از تهیه کننده میشنوم که اصلا اجازه اکرانها را نمیدهند. آخر چرا؟
برای شما آن موضوع نبخشیدن شخصیت «موسی» توسط مردم ده نکته اصلی بود؟ بله، بهرحال فکر کردم نقطه حساس این فیلم تاثیر گرفته از اتفاقات جاری است و چقدر نقل به مضمون است. این نبخشیدن چقدر جدی است. چه در بخش سینما چه در جاهای دیگر. یک انتخابات 88 اتفاق افتاد، هنوز پس لرزههایش هست. آقا همدیگر را ببخشید. تمام شد. این دولت تا عید و دو ماه بعد از عید هست و دیگر تمام. مگر نمیگوییم خدا، پس چرا تخطی؟ چرا از مسیر اصلی او خارج شدن؟ خود کسی که خالق بشر وحشم و انسان و زمین هست را فراموش کردهایم و از غیر او یاری میخواهیم.
به عقیده برخی این انتخابات 88 در حوزه سینما تبدیل به محملی شد برای تسویه حسابهای شخصی. یعنی آن گروهی که در سالهای گذشته به هر دلیلی در اقلیت بودند بعد از رسیدن به قدرت به اسم انتخابات 88 انتقام آن سالها را از بقیه گرفتند. اصلا اینها دعواهای قدیمی است. شما درست میگویید. این دوستان قرار بود کار دیگری بکنند. آقای شمقدری قرار بود کارگردان شود، سجادپور فیلمنامه نویس. میرعلایی هم تهیه کننده. چی شد که اینها پست گرفتند؟ حالا آقای میرعلایی میآید و میگوید بازیگرها 500-600 میلیون در سال درآمد دارند. نه آقا! از این خبرها نیست. اصلا آقای میرعلایی چرا نگذاشتی تقوایی کار کند؟ چهار ماه تمام رفتیم و آمدیم که بگذارند تقوایی فیلم «رومی و زنگی» را بسازد. نگذاشتند که نگذاشتند. من به آقای میرعلایی گفتم. گفتم فردای روزگار خدای نکرده اگر تقوایی بمیرد و من ببینم شما در صف اول ایستادهاید همان جا بلند خواهم گفت باعث قتل تقوایی شما هستید. شما تقوایی را کشتید.
*حالا با این شرایط میخواهید چه کار کنید؟ قصد کار کردن دارید یا ترجیح میدهید فعلا به کوهنوردی ادامه دهید؟ من عاشق کار کردنم. حق ندارم کار نکنم. یک زمانی هست میگوییم ای بابا من فقط هنرپیشهام، بگذار دو زار گیرم بیاید ولی خاک بر سرمن پرستویی که اگر بخواهم از این راه خرجی زن و بچهام را دربیاورم. من اگر قرار است دیده شوم که خب به اندازه کافی دیده شدهام. دوستان لطف داشتند، جایزه گرفتم. یک جاهایی هم نقد شدهام که هیچ اشکالی ندارد. من با نقد بزرگ شدم. کار کردم که نقد شوم. مدام خودم را زیر ذره بین گذاشتهام تا اشکالاتم را رفع کنم. مگر میشود بیایم بگویم روی دست من مادر نزاییده. من بهترین بازیگر دنیا هستم؟ نمیشود این طور گفت، چون کار بعدی مشخص میکند که من چه کارهام. شاید در کار بعدی با سر زمین بخورم. بازیگری ته ندارد. همین شهاب این همه در فیلمهایش دیده شده. یعنی ظرفیت شهاب همین قدر است؟ نه، نگذاشتند که بدرخشد. نتوانستیم. من دلم نمیخواهد کم کار باشم. از سال 91 تا به الان حتی در یک فیلم هم بازی نکردهام ولی بیاغراق هفتهای یک پیشنهاد داشتهام. ولی آخر چه اصراری است؟ که آمارم بالا برود؟ خیلی مضحک و خنده دار است که فقط داریم آمار میدهیم. مدام مینشینند و میگویند دوستان در گذشته اینقدر فیلم ساختند ما اینقدر ساختهایم. آقا! کیفیت کار را به من نشان بدهید. چه دستاوردی داشتهاید؟ نمیگویم دستاوردی نبوده ولی اندازه ما اینقدر است؟ من عاشق کار کردنم. تنها کسی هستم که در شرایط سخت عاشقانه کار کردم. مثلا «موج مرده» که بخش اعظمی از آن اصلا در آب ساخته شد.
یا روبان قرمز! بله، در آن فیلم خدا شاهد است دوستان میآمدند میگفتند میخواهیم به حاتمی کیا اعتراض کنیم که آف بدهد ولی شما را که میبینیم منصرف میشویم. در من دنیایی از انرژی است. از این بیکاری متنفرم ولی وقتی بیکارم دچار انزوا نمیشوم. افسرده نمیشوم. یک دفعه میروم سراغ کوهنوردی. من دوست دارم کار بکنم. میآیند به من میگویند: استاد! ماشاءالله هم که دیگر به همه میگوییم استاد. متنفرم از این لغت. چون استاد یک تعریفی دارد. من خودم میفهمم که استاد نیستم. استاد کسانی هستند که از این عرصه حذف شدند. آنها نیستند که ما شدیم استاد. خلاصه میپرسند استاد! این روزها چه کار میکنید؟ میگویم: هیچی! جواب میدهند پس مشغول استراحید! چه استراحتی؟ من آن موقع که روی صحنه جان میکنم دارم استراحت میکنم. حالا خرج زندگی و خرده فرمایشها و بدهکاریها هم هست. ولی به خاطر این چیزها تن به هر کاری نمیدهم. بالاخره این به به و چه چهها، این اقبال مردم نسبت به آدم باید یک جایی خرج شود.
رئیس حوزه هنري يزد: هنرمند تئاتر نبايد براي دريافت كمك هزينههاي ناچيز توليد، دست به دامن ارگانهاي مختلف شود ...
هنرمندان تئاتر استان بدون شك احتياج به آموزشهاي به روز تئاتر دارند. متاسفانه برخي از هنرمندان استان كه به غلط، بسيار مدعي هستند، فكر ميكنند كه هر آنچه در تئاتر هست را بلدند و احتياجي به هيچ آموزشي ندارند.
رئیس حوزه هنري استان يزد معتقد است: شأن هنرمندان تئاتر اجل از آن است كه براي دريافت كمك هزينههاي ناچيز توليد، دست به دامان ارگانهاي مختلف شوند.
سيد ناصر امامي ميبدي؛ رئیس حوزه هنري استاد يزد؛ كه كارشناسي ارشد خود را در رشتهي كارگرداني تئاتر به پايان برده است به خبرنگار صحنه گفت: چون تحصيل كردهي تئاتر هستم و سابقهي فعاليتهاي هنريام بيشتر در رشتهي تئاتر بوده است ازاين رو همواره از سوي منتقدين متهم شدهام كه در حوزه هنري استان يزد، نسبت به ديگر رشتههاي هنري، به تئاتر، توجه بيشتري دارم. با اينكه به عنوان يك مدير، تلاش خود را به طور مساوي معطوف رشد تمامي دفاتر هنري حوزه كرده و خواهم كرد اما چون خودم از خانواده تئاتر هستم، مشكلات و معضلات اين عرصه را بيشتر درك و لمس كردهام. به همين دليل شايد در رفع نقايص آن موفقتر بودهام.وي در مورد برنامههاي خود براي توليد آثار هنري در حوزهي هنري استان يزد اظهار داشت: در حوزه هنري استان، سابقا اينگونه رسم بوده كه به توليدكنندگان آثار هنري، كمك جزيياي ميشده است. مثلا تئاتري توليد ميشده و از طرف حوزه هنري نيز كمك هزينهي اندكي به توليد كنندگان آن پرداخت ميشده است. من با اين شيوهي به اصطلاح حمايتي، مخالفم. چرا كه شأن هنرمند را اجل از آن ميدانم كه براي دريافت كمك هزينههاي اندك، دست به دامن نهادهاي مختلف شود. معتقدم حوزه هنري بايد در كار توليد آثار هنري از صفر تا صدِ توليد يك اثر را برعهده داشته باشد. مثلا در حوزه تئاتر اگر شده در سال فقط يك اثر توليد شود، بايد از صفر تا صدِ توليد آن در حوزه هنري و با حمايت و با نام حوزه هنري انجام شود.امامي افزود: اينگونه، حوزه هنري مالك مادي و معنوي آثار هنري خواهد بود و ميتواند با آثار خود در رويدادهاي مختلف هنري كشور حضور موثر داشته باشد.وي با بيان اينكه امكانات سخت افزاري اجراي نمايش در استان يزد مطلوب نيست خاطرنشان كرد: حوزه هنري استان داري هيچ سالني براي تمرين و اجراي نمايش نيست اما در حال رايزنيهاي متعددي هستم تا بتوانيم به زودي يك سالن بلكباكس را با استانداردها مناسب اجراي تئاتر بسازيم و در اختيار هنرمندان حوزه هنري قرار دهيم. زمين اين سالن، مشخص و تعيين شده و به زودي كار ساخت و ساز آن آغاز خواهد شد.امامي ميبدي توجه به امر آموزش را از اولويتهاي كاري خود اعلام كرد و گفت: هنرمندان تئاتر استان بدون شك احتياج به آموزشهاي به روز تئاتر دارند. متاسفانه برخي از هنرمندان استان كه به غلط، بسيار مدعي هستند، فكر ميكنند كه هر آنچه در تئاتر هست را بلدند و احتياجي به هيچ آموزشي ندارند. ولي در كنار اين افراد، جواناني هستند كه به شدت مشتاق يادگيرياند. با جلسهاي كه با دكتر اميني؛ رييس مركز هنرهاي نمايشي حوزه هنري؛ داشتم، قرار بر اين شد كه ليستي از اساتيد مورد تاييد مركز به دفتر تئاتر استان داده شود تا هنرمندان استان، خودشان از بين اساتيد معرفي شده، افرادي را براي برپايي كلاسها و كارگاههاي آموزشي انتخاب كنند تا به اين ترتيب، كلاسهاي آموزشي با نظر خود هنرمندان و هنرجويان استان برگزار شود. وي در مورد انتشار آثار مكتوب نمايشي نيز عنوان داشت: در توليد متن نيز اقداماتي انجام شده و قرار است متون نمايشياي كه توسط هنرمندان استان ترجمه شده به زودي توسط حوزه هنري منتشر شود.اين كارگردان تئاتر ارتباط تئاتر و مردم را در استان يزد ضعيف توصيف كرد و افزود: معتقدم مردم يزد تاكنون شاهد تئاتر خوب نبودهاند. مسلما اگر نمايشهاي ارزشمند و جذابي بر صحنه اجرا شود، عموم مردم نيز از آن استقبال خواهند كرد.امامي ميبدي در پايان خواستار حمايتهاي بيشتر مركز هنرهاي نمايشي حوزه هنري از دفاتر تئاتر استانها شد و گفت: همانطور كه ما در استانها بايد شهرستانها را مورد حمايت قرار دهيم، اين انتظار را هم داريم مركز، استانها را به نحو احسن مورد حمايت خود داشته باشد. از اين رو منتظر حمايتهاي همه جانبهي مركز هنرهاي نمايشي حوزه هنري خواهيم بود.